Neyzen’den Ata’ya mektup

Atam! Seni kaybedeli tam 74 sene oldu. O kadar doluyum ki, kelimeler boğazımda, harfler de kalemimde kilitleniyor. Ben de Usta’nın affına sığınarak sana yine Neyzen Tevfik’in dilinden, ama üslubunu basın kurallarına uydurarak mektup yazmak istedim. Eğer yaşasaydı şöyle demez miydi Usta?

Bir gördük ki, tarumar olmuş zihinler

Başa geçmiş zehir tarlasını ekip biçenler

Kudreti kendinden menkul bir zata

Ne saygı ne de sevgi öğretebildiler.

Bir havada, bir yerde boş bakıp boş konuşur

Ruh hali vatandaşın ta ciğerine dokunur

Tramvaya biner bu yolculukta ama

Cihanın sırtından inip de yere oturur.

Kendi insanına kibirle eder bin eza

Yabancının önünde el pençe durur hiza

Attı mı mangalda kül bırakmaz ama

Terbiyeyi üç kuruş paranın sıcağında bulur

Bayram dediğin karabasanlı gecesi oldu

Seni anmak bu zata bilinmez sebep zul oldu

Her gecenin sabahı var malumdur ama

Bazılarının terbiyesi yeşil renkte pul oldu

Millet yine fakru zaruret içinde Atam

Kömürle doyuruyor şimdi dilini vatan

Dağa çıkan çulsuz muhterem ama

Memleket deyip erlik yapan mahpus oldu

Neyzen der ki bu 10 Kasım ağlayamam

Yüzüm yok sana satılıyor her karış vatan

Ahde vefa kalmadı itibarlı şimdi satan

Geçmişe küfretmek adetten oldu.

Çetin Ünsalan

ulusalkanal.com.tr