Köyde üretim yok denecek kadar az
Köyde el emeği öndedir. Ekmek pişirilir, sebze-meyve ekilir, un yapılır, bulgur öğütülür. Ancak Sivas’ın Divriği ilçesine bağlı Yağıbasan Köyü’nde neredeyse üretim yapılmıyor. Ekmek, sebze meyve dışarıdan satın alınıyor. 120 haneli köyde sadece 5 kişi tarla ekiyor. Çiftiler, girdi maliyetlerinin yüksek olduğu için bu sayının düştüğünü söylüyor. Köylülerin ortak görüşü, “Çiftçi ileriye değil, geriye gidiyor”.
Yağbasan köyü, İç Anadolu’nun verimli topraklarına sahip kendi halinde bir köy. Sivas’ın Divriği ilçesine bağlı. Hatta en büyük köylerinden biri. İşlenebilecek araziyse en fazla bu köyde.
Önceden bu yollarda traktörlerin biri gelir diğeri giderdi. Biçerdöver makineleri için sıra bulunmazdı. Şimdi traktörlerin yerini evlerin önündeki özel arabalar aldı. Tarlalar boş kaldı. Neredeyse üretim yok denecek kadar azaldı. Gençler büyükşehirlere göç etti. Kalanlar da pahalılıktan dolayı çiftçilikten elini ayağını çekti.
120 hane var bu köyde. Yaz aylarında nüfus 300’e kadar çıkıyor. Ama ekmek biçmek için değil. Şehrin kalabalığından kaçmak için. Tarlası olan da icara veriyor, yani kiralıyor.
1995-2020 arasında 3 kişi üretim yapıyordu. Bu yaz sayı 5’e çıktı. Ancak onlarda sıkıntılar içinde bu işi yürütüyor. Ortak sorun, girdilerdeki pahalılık. Ekilen 2.500 dekar alan var. 4 bine dekara yakın arazi de ekilmeyi bekliyor. Çiftçiler, verilen vaatlerin arkasında durulmadığını söylüyor.
Önceden köyler şehirleri doyururdu, şimdi Yağbasan köyü bunun tam tersini yaşıyor. Ekmek pişirilmiyor. Sebze meyve için ilçeden gelecek kamyonlar bekleniyor. Bulgur, mercimek, nohut ihtiyacı bile ilçeden gideriliyor.
Çiftçi olmak kolay değil. Traktörler ortalama 300, römork 25, pulluk 20 bin lira. Liste uzayıp gidiyor. Emeği de bir o kadar fazla.
Devletin tarla için verdiği desteği çoğu alamıyor. Çünkü tarlalar atalardan kalma, kendi üzerlerine değil. Almak isteseler 20-30 kişiden imza almak gerekiyor. Kimi hayatta bile değil. Ya da icara verilen tarlalar ekiliyor. Köylüler, desteğin araziyi işleyene verilmesini istiyor.
Köyün temiz havası paha biçilemez. Arıcılık için uygun ancak onu da yapan sadece 2 kişi. 120 haneli köyde 8 kişi de tavuk besliyor. Köyün geçim kaynaklarından biri can çekişen hayvancılık. Sadece 4 kişi hayvancılıkla uğraşıyor. Yemin torbası 105 lira. Çoban bulmak artık çok zor. En düşük aylık 2 bin 700 lira, oraya da kaynak ayırmak gerekiyor.
Türk çiftçisi, milletin efendisi olduğu zamanları özlüyor.
HABER-KAMERA: LALE DELİDAĞ
ulusal.com.tr
