Kiraz Perinçek Karavit yazdı: ''Teoman mutlak zafere akan bir destanda vuslatı yaşayarak çağlıyordu''

Kiraz Perinçek Karavit

Herkesin hamuru başkadır, ama onunki benzersizdi... Ahmed Arif “Bir daha hangi ana doğurur bizi” diyor ya... Bir daha hangi Tito birleştirir kırk yamalı Yugoslavya’yı? O ayrı ayrı kültürlerden hangi analar hangi babalar birbirine sevdalanır da Teoman Alili doğar? Aynı çatılar altında hangi binbir çeşit dinlerin bayramları hemhal olur? Hangi dillerde söylenen ninnilerle uyur da büyür Teoman? Sonra Yugoslavya bir daha parçalanır mı? Kim bir daha o acıyla bilinçlenir ve bilenir? Hangi sandıklarda, hangi çekmecelerde ana ve ata yadigârları saklanır, Milena’ya emanet edilir? Yalnızca o biricik hamur için, tüm bunların yeniden yaşanması olacak iş değil...

Hayatımda kahramanlık ve fedailik destanını onun kadar canlı ve derinden yaşayan bir kişi daha tanımadım. Teoman, zafere doğru aktığı kesin olan bir destanın içinde coşkuyla yaşar, o mutlak sona özlemini ve kavuşmasını çok güzel süslerdi. Bazı sözleri veya eylemleri, kimilerine abartılı veya gerçekdışı gelirdi. Ama hangi destanda olağanüstü öğeler yoktur ki! Hangi destansı kavuşma efsanevi değildir ki!

İşte Teoman, o akan destanda vuslatı yaşayarak çağlıyordu...Eli hep yüreğindeydi; kor yüreği de hep, çırılçıplak ve kahraman, avuçlarının arasında... Yaşadığı en zor çelişki, o koca yüreği bir insan bedenine sığdırmaya çalışmak oldu sanki... Cüssesi, kahraman ruhuyla orantılı büyüdü çaresizlik içinde... Yüzü hep gülerdi; umutlu ve coşkulu, korkusuz ve kararlı... Kor ateşleri, çırılçıplak ellerle kahramanca avuçlarının içinde taşıdı hep, güle oynaya...

Açık edilmemiş sırlarla dolu dostluğu binyıllara dayanır. Kadim olduğu kadar körpeciktir. Seni şimdiden çok özlüyorum canım kardeşim; ama biliyorum ki destansı vuslatlarda her zaman beraber çağlayacağız...